اگر با چشمی واقع بینانه به روز روابط عمومی نگاه کنیم  تصویر نیرو و یا کارمندی  را می بینیم که هم باید هوای مدیر و مجموعه را داشته باشد و هم پاسخگوی بیرون و افکار عمومی باشد و این چیزی نیست جز کار مضاعف و خستگی و فشار از همه طرف. در تعریف هایی که می شنویم روابط عمومی را همیشه به عنوان پیشانی و یا تابلوی تمام نمای یک مجموعه می نامند و همیشه از این حوزه انتظاراتی دارند که وظایف و کارکرد روابط عمومی را زیر سوال می برند. زیرا با گذشت زمان و عملکرد روابط عمومی متوجه می شویم که روابط عمومی به جای سخنگوی مجموعه بدل  به فرمانبردار صرف مجموعه شده انقدر که به آن دستور می دهند که چه بگوید و چه نگوید.